Acımak!!!

Acımak!!!   
erich Maria Remarque, “insanları Sevmelisin”in Bir  Yerinde  Şöyle  Der :


"yanıbaşında Birisi Ölürken Sen Bunu  Duyamazsın.  Dünyanın Bahtsızlığı Da  Budur İşte. Acımak  Istırap  Değildir. Acımak,  Başkasının  Felaketi  Karşısında  Duyulan  Gizli  Bir  Sevinçtir. Bu  Felaket  Kendimize  Veya  Sevdiğimiz  Birisine Gelmediği  İçin  Aldığımız  Rahat Bir Soluktur."


* * *

evet,  Biz  Acıyoruz  Bugün... Sadece  Acıyoruz !..

ırak'ta  İşkence Görenlere, Ölenlere  Acıyoruz !..

afrika'da  Kendi  İdrarını  İçerek  Susuzluğunu  Gidermeye; Bir Avuç Pirinçle Karnını  Doyurmaya Çalışan, Bir Deri Bir  Kemik Kara İnsana  Acıyoruz!..

istanbul'un  Göbeğinde, Elinde  İki Paket  Kağıt  Mendil, Yaşam Savaşına Düşmüş İlkokul Çağındaki Yavruya Acıyoruz!..

kar  Yağdığında  Belediyenin Donup Ölmesinler Diye Parklardan Topladığı  Evsizlere  Acıyoruz!..

dağıtılan Yardım Malzemesini Kapabilmek İçin Birbirini Ezen Yoksula  Acıyoruz!..

gelecek Güvencesi Olmayan İşçiye,  Güvencesiz Bir İşe Bile Dünden Razı Olan İşsize Acıyoruz !..

ve  Daha  Böyle  Bir Çok Şeye  Acıyoruz!..

sadece  Acıyoruz!..

* *  *

Aslında  “gizli Bir Sevinç”  Değil Mi  Acımamız ? 

bu  Felaketlere Maruz Kalmadığımız İçin  Aldığımız  Bir  Rahatlama  Soluğu  Değil Mi ?

bir  Tür  Kendimizi Avutma Yolu,  Bir  Kaçış  Değil Mi ?

aslında Belki De Kendimize, Çaresizliğimize Ya Da Bu Çaresizliğe Sığınmışlığımıza Acımamız Gerekir!..

kimbilir Belki De O Zaman, Sadece Acımanın Yetersizliğinin Bilincine Varabileceğiz...


Alıntı